Δεν κυκλοφορούσα πάντα μόνος.
Κανένα πλάσμα ζωντανό, νεκρό ή νεκροζώντανο δεν είναι πάντοτε μόνο του. Ο κανόνας λέει ότι όσο πιο χαμηλά φτάνεις τόσο πιο πολύ απομακρύνεσαι ακόμα κι από τον ίδιο σου τον εαυτό. Στην περίπτωσή μου ποτέ δεν έφτασα στον πάτο και όσο κοντά κι αν έφτανα πάντα προσπαθούσα να ξεχωρήσω στο πλήθος ένα καλό γαμήσι για να απογειωθώ, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα.
Σε διάφορα χρονικά και τοπικά Πότε, ομάδες του Δημιουργού και ομάδες του Πεπτωκώτα κυκλοφορούσαν και κυκλοφορούν διάσπαρτες στις διαστάσεις κυνηγώντας η μία την άλλη για την Τελική Επικράτηση. Κάποτε ήμασταν όλοι άβουλα πιονια ηγετών που μας έκλεισαν τα μάτια και μας έστειλαν σε ένα πόλεμο που μόνο αυτοί ήξεραν πως δεν θα είχε τέλος.
...Κάποτε ήμασταν αποφασισμένοι ότι ανήκαμε μόνο σε μία Πλευρά. Κάθε "θάνατος" ήταν απλά μια αναγέννηση σαν πλάσμα του Εχθρού. Και εκεί ακριβώς βρίσκεται η ουσία της ματαιότητας αυτού του πολέμου. Νίκη ήταν μόνο η επιβίωση και η ολοένα αυξανόμενη Ισχύς της μονάδας.
...Κάποτε δεν ήμουν μόνος....
Οτιδήποτε θέλαμε να πούμε ο ένας στον άλλον ήταν μια σκέψη που έμπαινε αμέσως στον Ωκεανό της Συλλογικής Σκέψης της ομάδας και πήγαινε κατευθείαν στον παραλήπτη, ειδοποιώντας παράλληλα και τους υπόλοιπους για το τι συνέβαινε.
Κάποτε ο Ωκεανός της Συλλογικής μας Σκέψης τρυπούσε με βία τις Διαστάσεις και τα Σύμπαντα όπου μπορεί να διεξάγαμε ταυτόχρονα μάχες.
Δεν ήμασταν "φίλοι". Είμασταν σύμμαχοι που αναγκαστήκαμε να ενωθούμε, όπως τόσες ομάδες, όταν το Μεγάλο Κύτταρο του πολέμου μας περικύκλωσε και κόντευε να μας φάει. Το Κα-Τετ μας -η μοιραίων συνθηκών οικογένειά μας- ήταν το τελευταίο από μια σειρά λυσσαλέων Κα-Τετ που μπήκαν στη μάχη και ήταν το πρώτο που συνειδητοποίησε τη Μεγάλη Ματαιότητα και διαλύθηκε.
Αλλά όχι πρωτού στείλουμε εκατομύρια εχθρούς μας στη Μεγάλη Μήτρα του Πεπτωκώτα για να ξαναγεννηθούν ως Δαίμονες.
Εδώ θα σας πω λίγα λόγια για τον καθένα, χρησιμοποιώντας περιγραφές που μπορούν οι Μαθητευόμενοι και οι Σκλάβοι να καταλάβουν μέσα από τις ανθρώπινες αισθήσεις.
ο Δαίμων Νεπίρυ ήταν ο μεγαλύτερος όλων μας. Γεννήθηκε όταν μια Αρχάισσα τρύπησε έναν μικρό Νεοάγγελο πρωτού να πάρει μορφή και αναγεννήθηκε σαν Δαίμονας. Τεράστιος πια και διάπυρος αγκαλιάζει ολόκληρους διαφυγόντες πλανήτες και κινείται αθόρυβα στο μεσοαστρικό χώρο των διαφόρων συμπάντων. Ο ρόλος του ήταν ανιχνευτικός και έψαχνε να βρει κόσμους όπου ημιυλοποιημένα πνεύματα του αντιπάλου κατέφευγαν. Ήταν ο πρώτος που έδινε μορφή στον Ωκεανό και αφού καταφτάναμε και κρυβόμασταν πίσω από την γιγάντια σκιά του, τον σπρώχναμε καταστρέφοντας τους άτυχους πλανήτες.
η Αρχάισσα Καΐρι ήταν κόρη της Πρώτης Γενεάς που ακολούθησε τον Πεπτωκώτα. Όπως μαρτυρά η περιγραφή, δεν είχε ποτέ δεχτεί μοιραίο χτύπημα, αλλά έφερε παντού απάνω της ουλές από τις Λευκές Ρομφαίες και ιδιαίτερα μια τεράστια στο κάτω αριστερό της στήθος και αυτό την έκανε κάπως σέξυ. Όταν η ψυχική ενέργεια όλων μας στέρευε και έπρεπε να καταφύγουμε σε μάχες σώμα με σώμα ήταν η πρώτη που ορμούσε. Στολισμένη με μια πανοπλία στην πλάτη της και τατουάζ με σύμβολα προστασίας που από καιρό πια είχαν μαστιγωθεί από τις λεπίδες του εχθρού, ορμούσε σιωπηλή σαν χάρος και κατέσφαζε κραδαίνοντας τον Κόμο και τον Λέονα, τα δύο πανέμορφα ξίφη της.
Ο Κρόμεν, ένα Χέριμορ τρίτης γενιάς φόνων, ήταν ένα πλάσμα ακατανόητης δημιουργίας, αλλά πολύ συγκεκριμένου σκοπού.
Γεννημένο από τις ίδιες τις λέξεις του Δημιουργού, ήταν ένα Χερουβίμ που φονεύτηκε τις πρώτες στιγμές τις Πτώσης και αναγεννήθηκε δίπλα στον Πρώτο Αντιρρησία, γνωστό και ως Πεπτωκώτα. Για λόγους ακατανόητους, παρόλο που φονεύτηκε άλλες δύο φορές, αναγεννήθηκε κατ' εξαίρεση με την ίδια μορφή και υπηρετούσε πάντα δίπλα του, μέχρι τη μέρα που προσχώρησε με βία στην ομάδα μας. Σκοπός του ήταν να μας κατευθύνει και να μας υπενθυμίζει το σκοπό μας. Κάποιες φορές γινόταν ακόμα πιο μισητός κι από τον εχθρό, γιατί δεν είχε καταλάβει ότι δεν βρισκόταν σε μια ακόμα άβουλη ορδή μαύρων, κερασφόρων σκιών, αλλά ανάμεσα σε όντα με άπειρη σκέψη και τεράστια βούληση (έτσι νομίζαμε, πόσο λάθος). Γνωρίζαμε όμως ότι αντλούσε τη δύναμή του κατευθείαν από την εύνοια του Κακού και οι κατευθύνσεις του έπρεπε να γίνονται πάντα αποδεκτές. Στις τελευταίες μέρες του Κα-Τετ κάτι άλλαξε μέσα του. Εξακολουθούσε να μπορεί να ασκεί βία απάνω μας αλλά δεν το έκανε. Προτίμησε να επιτρέψει σε ένα μικρό φτερωτό σκατό να τον διατρυπήσει και να χαθεί σε μια πρωτόγνωρη γκρίζα σκόνη που λίγο πριν διαλυθεί θύμιζε λίγο τη μωβ απόχρωση και το οβάλ σχήμα του με τα έξι ανεστραμμένα φτερά και το αγκαθωτό φωτοστέφανο.
Ο Γιάμιζον ήταν περισσότερο ένα πράγμα-όπλο παρά μια έλλογη οντότητα, όμως η παράξενη ψυχική του σύνδεση με τον Νεπίρυ, τον καταστροφέα-πλανήτη τον έκανε μέλος του Κα-Τετ. Η σκέψη του ποτέ δεν εμφανίζονταν στον Ωκεανό, αλλά τις ελάχιστες φορές που "μιλούσε" ήταν διαμέσου του Νεπίρυ. Αυτός έκανε γνωστές τις βουλές του και ο Γιαμιζόν παρόλο που κανονικά θα ήταν ένα ουδέτερο ον στον πόλεμο, διάλεξε το στρατόπεδό μας γιατί ένιωθε μια σεξουαλική σύνδεση μαζί μου. Στην αρχή δεν κατάλαβα τι εννοούσε και εξήγησα και στους δύο ότι δεν την βρίσκω να βάζω πράγματα πίσω μου, πόσο μάλλον τόσο μεγάλα, εύπλαστα και αγκαθωτά με δυνατότητα να διαμελίζουν ολόκληρα γαλακτικά νεφελώματα όπως ο Γιαμιζόν. Τότε αυτός σώπασε για άλλα χίλια χρόνια και όταν ξαναμίλησε μέσω του Νεπύρι, μου εξήγησε ότι εύρισκε σέξυ το να με παρακολουθεί πριν τον πόλεμο να πηδάω εύπιστους ακόλουθους του εχθρού υποκρινόμενος τον "ουδέτερο". Κάπως έτσι τον αποδέχτηκα. Όπως είπα πριν, ο Γιαμιζόν ήταν ένα όπλο που το τοποθετούσες σε ασφαλή απόσταση και αυτό εκτόξευε ευρείς ποσότητες μιας εξωτικής ενέργειας που διαμέλιζε την υλή, αποκαλύπτοντας σε μεγαλύτερες κλίμακες που έδρευαν οι εχθροί, κατόπιν εύρισκε ασφάλεια στον πυρήνα του Νεπύρι και έμενε αδρανής μέχρι την επόμενη φορά.
Τέλος ήταν οι αδερφοί Γκαμζίρυ, καθένας με τρία κεφάλια κατά μήκος του λαιμού τους που αποτελούσε και όλο τους το κορμί. Περιστρέφονταν γύρω από τον άξονά τους και γύρω από το κέντρου βάρους τους, σαν δίδυμα αστέρια και ήταν η άμυνά μας. Αν η ομάδα βρισκόταν σε κίνδυνο τότε έθεταν σε λειτουργία τα έξι συλλογικά τους μυαλά εξαπολύοντας βόμβους παλμικών κυμάτων συντονισμένα με τις μεμβράνες που χωρίζουν τα σύμπαντα και τις διαστάσεις. Βόμβοι που ήταν ο ίδιος ο ήχος της Πτώσης και της Επίγνωσης, γεμίζοντας προσωρινά τα μυαλά των εχθρών με υπερηφάνεια, πράγμα που στο δικό τους ηθικό σύστημα είναι "αμαρτία". Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να επιστρέφουν στον Οίκο του Δημιουργού, αφήνοντας στη μέση οποιαδήποτε εχθροπραξία. Τότε πια αν και λαβωμένοι, μαζεύαμε τα κομμάτια μας και εξαφανιζόμασταν μέχρι την επόμενη φορά.
Αυτοί είναι αυτοί με τους οποίους μοιράστηκα ένα βίαιο κομμάτι του Παρελθόντος. Όταν πια χωριστήκαμε έκοψα με μαχαίρι το κομμάτι μου εκείνο που με συνέδεε με τον Ωκεανό. Ποτέ πια άλλες κραυγές, διαταγές και σχέδια.
Τώρα είμαι μόνος και έτσι θα παραμείνω. Είμαι αυτός που μέσα του καίει η Νεκροζωή. Είμαι αυτός που είναι σχεδόν ανθρώπινος. Μόνο ένα κομμάτι μου μένει εκούσια να με συνδέει με τη Φύση μου: Το Δαιμονικό Τεραστιόκαβλό μου που το κέρδισα επάξια μετά τον δεύτερό μου θάνατο!
